- Artikel-Nr.: SW1950
Έχοντας στα νιάτα του ταξιδέψει πολύ, κυρίως στην Αυστραλία και την Αμερική, και έχοντας μετέλθει ένα πλήθος βιοποριστικές δουλειές, μπορεί να δει καθαρότερα τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα των αστικών κέντρων, της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Μέσα από έναν κλαυσίγελο αφηγείται πράγματα σοβαρά ακόμα και τραγικά με όπλο το πανταχού παρόν χιούμορ. Έχοντας λοιπόν ζήσει έξω, έχει αφομοιώσει τους κώδικες της αγγλοσαξονικής πεζογραφίας, κυρίως της αμερικάνικης του 20ου αιώνα και τους εφαρμόζει με επιδεξιότητα στο ελληνικό περιβάλλον και πραγματικότητα. Έτσι μέσα από την κοινότοπη ιστορία δύο γυναικών, δίνει έναν πίνακα της μεταπολεμικής κοινωνίας με φλας μπακ στην εποχή των Βαλκανικών, της Μικρασίας και άμεσες αναφορές στην εποχή του Μεταξά, την Κατοχή, εστιάζοντας στο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό τοπίο. Τα ιστορικά γεγονότα περνάνε μέσα από τη ζωή των ηρώων του κατορθώνοντας να απογειώσει τη ζωή αυτή σε συλλογικό δράμα... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Οι νεότεροι αναγνώστες διαβάζοντας το Τρίτο στεφάνι ας μην περιμένουν να εισέλθουν σε έναν κόσμο που θα τους είναι οικείος. Η κοινωνία η οποία αναδύεται από το μυθιστόρημα του Ταχτσή δεν υπάρχει. Έχει όμως δίκιο ο Κουμανταρέας όταν γράφει ότι "θα τους δείξει ποια είναι η ζωή μας σήμερα και γιατί είναι αυτή και όχι άλλη". Η καλή λογοτεχνία φυσικά, σύμφωνα με τον αφορισμό του Πάουντ, είναι "ειδήσεις που παραμένουν ειδήσεις". Το Τρίτο στεφάνι φαντάζει σήμερα λιγότερο αιχμηρό από όσο έμοιαζε πριν από τριάντα χρόνια. Και δεν θα έλεγα ότι ο χρόνος δεν έχει αφήσει τα ίχνη του πάνω του. Παραμένει εντούτοις ένα από τα καλύτερα μεταπολεμικά μυθιστορήματα. Αν σκεφτεί κανείς εκείνο που έγραφε πρόσφατα ο Τζούλιαν Μπαρνς, πως ένας πεζογράφος το πολύ που μπορεί να ελπίζει είναι σε δύο γενιές αναγνωστών, ό,τι επέτυχε ο συγγραφέας Ταχτσής με ένα μόνο βιβλίο του ουσιαστικά, είναι αξιοθαύμαστο. (ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ, Το Βήμα, 6/9/2009)