Σπηλιώτη, Χρύσα: Χαμένο δίκιο

Νεοελληνική πεζογραφία - Διήγημα (DDC: 889.3) Για το δίκιο που χάθηκε. Άνθρωποι που ακόμα κι όταν συμβιβάζονται με το χαμένο τους δίκιο, στο βάθος εξοργίζονται. Για τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες που η ζωή έμοιαζε να χαρίζει απλόχερα, μα στην πραγματικότητα είχε εξαρχής υπονομεύσει. Άραγε ποιος είναι σε θέση να διακρίνει; Πόσο άδικο μπορεί να υπάρξει σ' ένα ισχυρό δίκιο, πόσο δίκιο στο άδικο; "Η μάνα μαs τον αδίκησε που του φερόταν σαν να 'τανε βλαμμένοs. Εκείνου του έφταιγε που δεν τον έκανε ψηλό. Αν κι ήταν το πρώτο βιολί στη Λυρική, η σοπράνο δεν του 'ριχνε ούτε ματιά. Παραλίγο να τη σκοτώσει." "Ο πατέραs μου μ' έμαθε να είμαι τίμιοs. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ τον δικό σου πατέρα, του 'λεγα πωs οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Αλλά εσύ, αγόρι μου, κρίμα είσαι... γιατί οι έσχατοι έσχατοι θα 'ναι κι εδώ και παντού, τώρα και στον αιώνα τον άπαντα". "Ο πιο πιστόs σύζυγοs του κόσμου. Εξήντα χρόνια γάμου και, μετά το θάνατό του, βρήκα ένα τόσο δα τσαλακωμένο γραμματάκι στην τσέπη του, ερωτικό... ούτε καταλάβαινα τι ακριβώς της έγραφε... μισά ελληνικά μισά γερμανικά."