- Artikel-Nr.: SW131
Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα [DDC: 889.3] Μερικές φορές, όταν τα σύννεφα του μυαλού σκοτεινιάζουν τον ήλιο του και το οδηγούν σε απύθμενα μαύρα πηγάδια, μπορεί να είναι γιατί η ψυχή δεν άντεξε τον πόνο ή γιατί φοβήθηκε ή γιατί χάθηκε. Η μοίρα όμως της Μάγδας Αυγέρη είχε προδιαγράψει αυτό το δρόμο πολύ πριν από τη γέννησή της. Ένα παλιό ξεχασμένο μπαούλο ξεδιπλώνει το μυστικό της οικογένειας, κρυμμένο καλά για πολλά χρόνια. Τότε η Μάγδα παρατάει τις σπουδές της στη Νομική και γίνεται αυτό που αποφάσισε η μοίρα. Διάσημη ζωγράφος! Κανείς δε γνωρίζει ότι πίσω από τα ψυχρά γκρίζα μάτια της ο φόβος είναι καθημερινός επισκέπτης που της ορίζει τη ζωή. Ακόμη και τον Έρωτα! Μέχρι που γνωρίζει εκείνον που την κάνει να μη νιώθει πια αυτό το φόβο. Για πόσο όμως; Τα πρώτα δείγματα της "Σκοτεινής πλευράς του ήλιου" αρχίζουν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά... "Αισθανόταν μια απέραντη ασφάλεια, ο τρελός αυτός καλπασμός ανάμεσα στ’ αστέρια και τα σύννεφα την έκανε να νιώθει υπέροχα. - Πού πάμε; τον ρώτησε - Στη χώρα του λυκόφωτος, της φώναξε. - Είναι μακριά; - Τώρα πια όχι. - Πού βρίσκεται; - Στη σκοτεινή πλευρά του ήλιου. Τον κοίταξε έκπληκτη: - Έχει ο ήλιος σκοτεινή πλευρά; Δεν της απάντησε κι εκείνη κοίταξε μπροστά της. Πρέπει να πλησίαζαν, γιατί το φως άρχισε να λιγοστεύει όλο και πιο πολύ, μέχρι που το σκοτάδι τους περικύκλωσε. Άρχισε να νιώθει άβολα, όμως δεν είπε τίποτε. Το σκοτάδι γινόταν όλο και πιο βαθύ, μέχρι που δεν μπορούσε πια να τον δει. Εκείνος όμως ήταν εκεί, τον άγγιζε, ένιωθε το κορμί του. Γαντζώθηκε ακόμη πιο πολύ από το λαιμό του.