Σταμάτης, Αλέξης: Βίλα Κομπρέ

Ο Θάνος έχει φύγει εδώ και έντεκα χρόνια από το χωριό του για να ψάξει τα όνειρά του στην πρωτεύουσα. «Τίποτα από εμένα δε φαίνεται», είναι το μότο του στη μαγική χοάνη που λέγεται Αθήνα, όπου σπάει διαρκώς τα μούτρα του. Όταν ο πατέρας του πεθαίνει, ξαναγυρίζει στο χωριό για την κηδεία. Η πατρική κληρονομιά είναι λίγα χρήματα, αλλά και μια παλιά «Πολαρόιντ» που θα τον θέσει μπροστά σ' ένα τρομερό αίνιγμα: σε μια περίεργη ανορθογραφία στην ήρεμη ζωή ενός φιλήσυχου ανθρώπου. Για να λύσει αυτό τον απροσδόκητο γρίφο, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τον εαυτό του. Θα εισδύσει στον παράξενο κόσμο της Βίλας Κομπρέ, όπου θα συναντήσει εκκεντρικούς, μυστηριώδεις ανθρώπους, οι οποίοι μοιάζουν να κρύβουν ένα επώδυνο μυστικό. Ανάμεσά τους και μια πολύ ιδιαίτερη κοπέλα, που του αφυπνίζει ένα απωθημένο κομμάτι της ύπαρξής του. Μπαίνοντας όμως βαθιά στην υπόθεση, θα οδηγηθεί σε έναν ακόμα πιο αναπάντεχο τόπο, όπου κρύβονται οι απαντήσεις για όσα τον βασανίζουν. Για να τις βρει, θα αναγκαστεί να δοκιμαστεί στα όριά του. Θα αντέξει; Κριτική: Ο Θάνος έχει απομακρυνθεί εδώ και 11 χρόνια από το χωριό του και τον πατέρα του και ζει στο χάος της Αθήνας. Οταν, όμως, ο γονιός του πεθαίνει, επιστρέφει για την κηδεία του στον τόπο της γέννησής του κι εκεί αρχίζει μια αναζήτηση η οποία έχει ως αφορμή την ισχνή πατρική κληρονομιά. Θα ψάξει τα ανομολόγητα μυστικά της Βίλας Κομπρέ και θα έρθει σε επαφή με τους πιο παράξενους και αλλόκοτους ανθρώπους, μπαίνοντας σε μια περιπέτεια με εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Οπως και στα προηγούμενα μυθιστορήματα του Α. Σταμάτη, έτσι και στη «Βίλα Κομπρέ» η περιπέτεια αποτελεί το περίβλημα για ένα ταξίδι αυτογνωσίας: για να βρει τι κρύβεται στο εσωτερικό της βίλας, ο ήρωας θα υποχρεωθεί να έρθει σε επαφή με τον σκληρό πυρήνα του εαυτού και να αντιμετωπίσει προβλήματα τα οποία δεν εντοπίζει μια συνήθης αυτοεξέταση. Ο υπαρξιακός, πάντως, προβληματισμός του βιβλίου δεν στερεί τη μυθοπλασία του από μιαν έντονα χρωματισμένη πλοκή, που κρατάει αμείωτη την αναγνωστική προσοχή μέχρι την τελευταία σελίδα. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Βιβλιοθήκη, 9/5/2008