Ξάνθος, Μενέλαος: Ο αντίλαλος των νεκρών

Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα [DDC: 889.3] Υποψίες παλιές και ερωτηματικά άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια από το υποσυνείδητο του Γεράσιμου. Ο θείος Ζαχαρίας, Δούκας το επώνυμο, και ο ρόλος του στη ζωή του δεν ήταν ξεκάθαρο ζήτημα. Τα γυρίσματα του χρόνου φαίνεται ότι ζητούσαν κάποιες αλήθειες. Το φοβερό είναι ότι πρώτη φορά μίλησε η κυρία Καλλιόπη για τη δύναμη του θείου του άντρα της... Ο υπαινιγμός της Καλλιόπης τον γέμισε αμφιβολίες και η σκέψη του στρεφόταν ολοταχώς προς το παρελθόν, τα παιδικά του χρόνια, το φόνο του πατέρα του, την τρέλα της μάνας του, την εξαφάνιση του αδελφού του Χαρίλαου, το θάνατο του παππού του. Για όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα στη συνείδηση του Γεράσιμου υπήρχε μια σύγχυση, εκτός από τις εικόνες που ως παιδί στο χωριό υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας. Τώρα κινηματογραφικά στριφογύριζαν και βασάνιζαν τη μνήμη του εικόνες και παραστάσεις των παιδικών του χρόνων... ... Καθώς κοιμόταν στην πολυθρόνα, η μορφή της μάνας του εμφανίζεται ευδιάκριτη και ωραία, όπως τότε που έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς του και τον καλούσε να έρθει στο σπίτι: - Γεράσιμε, Γεράσιμε, πού είσαι;... Έλα γρήγορα...