Μαρνέζη, Ζηνοβία> Αναίσθητοι και ονειροπόλοι

Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα (DDC: 889.3) Με αφετηρία τη ζωή μιας ελληνικής οικογένειας που ζει στην επαρχία, ξεδιπλώνεται η ιστορία των τελευταίων πενήντα χρόνων. Η ηρωίδα, μια μοναχική, χαμηλών τόνων γυναίκα, ηθοποιός, που αποφεύγει τη δημοσιότητα και τα φλας των φωτογράφων, έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις και κρύβει μέσα της ένα βαθύ πόνο. Φοβάται να ανακαλέσει τις μνήμες ενός παλιού σκανδάλου που είχε γίνει πρωτοσέλιδο, όταν ήταν ακόμα νέα και ασήμαντη. Ωστόσο, θα καταφέρει να παλέψει. Θα καταφέρει να βρει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει... Σε μια ιστορική συγκυρία που γεννά ανασφάλεια, δίνεται η ευκαιρία στα πρόσωπα του μυθιστορήματος να δώσουν λύσεις και απαντήσεις σε χρόνια προβλήματα και ερωτηματικά που βασανίζουν τις ζωές τους. "Σε παλιά, ασπρόμαυρη φωτογραφία, τέσσερα κορίτσια χαμογελούν. Δείχνουν χαρούμενα, ξέγνοιαστα και ευτυχισμένα. Ένα απ' αυτά είναι η μητέρα του. Νιώθει οργή και πόνο, γιατί τον απαρνήθηκε και τον έδωσε να τον μεγαλώσει άλλη μάνα. Όλα θα ήταν αλλιώς, αν είχε μείνει μαζί της· καλύτερα ή χειρότερα, δεν έχει σημασία. Τώρα στέκεται μπροστά της γεμάτος θυμό και πικρία. Ζητάει τις απαντήσεις, όσο οδυνηρές κι αν είναι. Εκείνη είναι εκεί· χρόνια ολόκληρα ήταν εκεί και τον περίμενε με αγάπη, λαχτάρα και αγωνία. "Δώσε μου λίγο χρόνο, έλα να κάνουμε μαζί ένα ταξίδι, ένα μαγικό ταξίδι στο παρελθόν, και να γυρίσουμε πάλι, έχοντας φτιάξει το μέλλον μας πιο όμορφο". Ο Πέτρος αφήνεται στα λόγια της, παρασύρεται απ' τις γλαφυρές περιγραφές της, γνωρίζει όλα τα κρυφά και φανερά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της. Και συγκλονίζεται, όταν μαθαίνει την αλήθεια. Η Δώρα δε ζητάει την αγάπη του· το ξέρει ότι πάντα την είχε... Τη συγνώμη του είναι που ζητάει απεγνωσμένα..."